Greinar
Skýjafar á himni í desember 2007.
Ósoneyðing af mannavöldum
Óson er sífellt að myndast, eyðast og flytjast til í lofthjúpnum með náttúrulegum hætti, en lengst af hélst heildarmagn þess óbreytt til lengri tíma og þar með ástand ósonlagsins.
Undir lok áttunda áratugs síðustu aldar tók að gæta ósoneyðingar af mannavöldum, fyrst á Suðurskautslandinu með myndun ósongatsins sem stækkaði frá ári til árs, en fljótlega einnig á norðurhveli þótt í minna mæli væri.
Sökudólgurinn reyndust svokölluð ósoneyðandi efni, einkum klórflúorkolefni (CFC) sem blásið var út í lofthjúpinn í sívaxandi mæli.
Eftir 1990 fór alþjóðasamfélagið að taka á vandamálinu með umfangsmiklum aðgerðum með þeim árangri að útblástur ósoneyðandi efna hefur minnkað verulega og glögg merki eru um að ósonlagið sé að taka nokkuð við sér aftur.
